กฎหมายอาญา ภาคความผิด เล่ม 4 เกียรติขจร วัจนสวัสดิ์

[attorney285]

Advertisement

กฎหมายอาญา ภาคความผิด เล่ม 4 เกียรติขจร วัจนสวัสดิ์ ดูรายละเอียดเพิ่มเติมคลิกที่นี่ http://www.attorney285.com/product.detail_571709_th_2411460กฎหมายอาญา ภาคความผิด เล่ม 4 เกียรติขจร วัจนสวัสดิ์ ผู้แต่ง : เกียรติขจร วัจนสวัสดิ์ ปีที่พิมพ์: ครั้งที่ 2 : กันยายน 2557 จำนวนหน้า: 352 หน้า ขนาด : 18.5x26 รูปแบบ : ปกอ่อน สารบัญ บทที่ 1 ความผิดเกี่ยวกับทรัพย์ที่มีรากฐานมาจากความผิดฐานลักทรัพย์   ตอนที่  1  ความผิดฐาน  “ชิงทรัพย์”  (มาตรา  339)   เป็นการลักทรัพย์ – ลักทรัพย์  คือ  การเข้าครอบครองทรัพย์ของผู้อื่น  โดยการแย่งการครอบครอง – หากการกระทำไม่เป็น  “ลักทรัพย์”  ก็ไม่ผิดฐานชิงทรัพย์  แต่อาจเป็นความผิดต่อเสรีภาพ – หากทรัพย์เป็นของผู้กระทำเอง  การกระทำไม่เป็นลักทรัพย์  จึงไม่เป็นชิงทรัพย์ – เจ้าของรวมเอาทรัพย์ที่เป็นกรรมสิทธิ์รวมไป  โดยเจ้าของรวมคนอื่นไม่ได้อนุญาต  ไม่เป็นลักทรัพย์ – หากเป็นการทำร้ายหรือขู่เข็ญฯ  ให้ส่งทรัพย์ให้เพื่อนำมาทำลาย  ก็ไม่เป็นลักทรัพย์  จึงไม่เป็นชิงทรัพย์ – หากการกระทำเป็นฉ้อโกง  การใช้กำลังประทุษร้าย เพื่อยึดเอาทรัพย์นั้นไว้  ก็ไม่เป็นชิงทรัพย์ – หากการกระทำเป็นรับของโจร  การใช้กำลังประทุษร้าย เพื่อยึดเอาทรัพย์นั้นไว้  ก็ไม่เป็นชิงทรัพย์ – การลักทรัพย์จะเป็นชิงทรัพย์จะต้องมีการ “ใช้กำลังประทุษร้าย” หรือ  “ขู่เข็ญว่าทันใดนั้นจะใช้กำลังประทุษร้าย”  เพื่อ  ฯลฯ – ตัวอย่างอื่น ๆ ของการชิงทรัพย์ – “พยายามชิงทรัพย์”  คือ  พยายามลักทรัพย์โดยใช้กำลังประทุษร้าย  หรือขู่เข็ญว่าในทันใดนั้นจะใช้กำลังประทุษร้าย – หากการลักทรัพย์ถึงขั้นที่เป็น  “ความผิดสำเร็จ”  แล้ว การกระทำจะเป็นพยายามชิงทรัพย์ไม่ได้ – หากการกระทำไม่ใช่การใช้กำลังประทุษร้าย  หรือขู่เข็ญฯ ก็ไม่ใช่การชิงทรัพย์  โดยเป็นเพียงลักทรัพย์เท่านั้น   “ใช้กำลังประทุษร้าย ” – ความหมายของ  “ใช้กำลังประทุษร้าย ” – ตัวอย่างคำพิพากษาฎีกาที่วินิจฉัยว่าเป็นการประทุษร้ายแก่กาย หรือจิตใจของบุคคล – คำพิพากษาฎีกาที่วินิจฉัยว่าเป็นการใช้กำลังประทุษร้าย  – ตามมาตรา  138  วรรคสอง – การกระชากหรือแย่งทรัพย์  เช่นกระชากสร้อยคอ  เป็นการใช้กำลัง ประทุษร้ายหรือไม่  – การกระทำต่อเนื้อตัวหรือกายของผู้เสียหาย  นอกเหนือจากการกระชากสร้อยคอ  เป็นการใช้กำลังประทุษร้าย – การแกะสร้อยที่ข้อมือผู้เสียหาย  แล้วพาหนีไปต่อหน้า  เป็นวิ่งราวทรัพย์ ไม่ใช่การชิงทรัพย์  เพราะไม่มีการใช้กำลังประทุษร้าย  – หากการกระทำต่อทรัพย์เป็นการกระทำต่อเนื้อตัวหรือกายด้วย ก็เป็นการใช้กำลังประทุษร้าย  – ตัวอย่างอื่น ๆ ของการใช้กำลังประทุษร้าย  – การประทุษร้ายแก่กายหรือจิตใจของบุคคล “ด้วยวิธีอื่นใด” – การกระทำใด ๆ ซึ่งเป็นเหตุให้บุคคลหนึ่งบุคคลใดอยู่ในภาวะที่ ไม่สามารถขัดขืนได้  ไม่ว่าโดยใช้ยาทำให้มึนเมา  สะกดจิต  หรือใช้วิธี อื่นใดอันคล้ายคลึงกัน – การกระทำต่อทรัพย์  ไม่เป็นการใช้กำลังประทุษร้าย  – การกระทำต่อเสรีภาพ ไม่เป็นการใช้กำลังประทุษร้าย    “ขู่เข็ญว่าในทันใดนั้นจะใช้กำลังประทุษร้าย” – ความหมายของคำว่า “ในทันใดนั้น” – การขู่เข็ญฯ  จะทำด้วยวาจา  หรือกิริยาอย่างใดอย่างหนึ่งก็ได้ ซึ่งแสดงออกให้ผู้ถูกขู่เข็ญทราบว่าจะใช้กำลังประทุษร้าย  – หากชิงทรัพย์หรือปล้นทรัพย์แล้วคุมตัวเจ้าทรัพย์ไปด้วยเป็น ตัวประกันจะถือว่าเป็นการขู่เข็ญเจ้าทรัพย์อยู่ตลอดเวลาหรือไม่ – หากไม่ใช่เป็นการขู่เข็ญว่าในทันใดนั้นจะใช้กำลังประทุษร้าย  ก็ไม่ใช่ชิงทรัพย์  – ผู้ที่ใช้กำลังประทุษร้าย  หรือขู่เข็ญฯ  และผู้ลักทรัพย์ต้องเป็นคนเดียวกัน  หรือเป็นผู้ร่วมกระทำความผิดด้วยกัน – ต้องเป็นการใช้กำลังประทุษร้าย  หรือขู่เข็ญฯ  “ผู้ถูกลักทรัพย์  หรือ บุคคลที่สาม”  ไม่ใช่ตัวผู้กระทำความผิดเอง – การใช้กำลังประทุษร้าย  หรือขู่เข็ญฯ  บุคคลหนึ่ง  แล้วร้องตะโกนว่า ทำไปเพื่อต้องการทรัพย์  แม้จะมิได้เจาะจงว่าต้องการทรัพย์จากผู้ใด  ก็เป็นชิงทรัพย์ได้ – การใช้กำลังประทุษร้าย  หรือขู่เข็ญฯ  ยังต้องไม่  “ขาดตอน”  จากการลักทรัพย์  – ถ้ากำลังพาทรัพย์หนีติดต่อกันไป  แม้จะไกลเท่าใด  ก็ไม่น่าจะขาดตอน – คำพิพากษาฎีกาที่วินิจฉัยว่า  การลักทรัพย์ยังไม่  “ขาดตอน” ดังนั้น    การทำร้ายหรือขู่เข็ญจึง – แม้ขณะที่คนร้ายทำร้ายหรือขู่เข็ญฯ  คนร้ายจะทิ้งทรัพย์แล้ว หากการลักทรัพย์ยังไม่ขาดตอน  ก็เป็นชิงทรัพย์ได้ – หากทำร้ายหรือขู่เข็ญฯ  กระทำเมื่อการลักทรัพย์ขาดตอนแล้ว ผู้กระทำผิดฐานลักทรัพย์กรรมหนึ่ง  และทำร้ายอีกกรรมหนึ่ง  – หากทำร้ายหรือขู่เข็ญฯ  กระทำในขณะที่การลักทรัพย์ ยังไม่ขาดตอน    เป็นกรณีกรรมเดียวผิดกฎหมายหลายบท – การใช้กำลังประทุษร้าย  หรือขู่เข็ญฯ  ผู้กระทำต้องมีเจตนาธรรมดา กล่าวคือประสงค์ต่อผล  หรือย่อมเล็งเห็นผล   ผู้กระทำต้องมีเจตนาพิเศษ  เพื่อ  ฯลฯ  ตามที่ระบุไว้ใน   มาตรา  339  (1)-(5)  อย่างใดอย่างหนึ่ง  หรือหลายอย่าง – มาตรา  339  (1)    เพื่อให้ความสะดวกแก่การลักทรัพย์    เพื่อให้ความสะดวกแก่การพาทรัพย์นั้นไป – มาตรา  339  (2)   เพื่อให้ยื่นให้ซึ่งทรัพย์นั้น – มาตรา  339  (3)  เพื่อยึดถือเอาทรัพย์นั้นไว้  – มาตรา  339  (4)  เพื่อปกปิดการกระทำความผิดนั้น – มาตรา  339  (5)  เพื่อให้พ้นจากการจับกุม – การใช้กำลังประทุษร้าย  หรือขู่เข็ญฯ  เพื่อให้พ้นจากการจับกุม  อาจจะ – กระทำต่อผู้เสียหายที่ถูกลักทรัพย์  หรือ  กระทำต่อบุคคลที่สามก็ได้   ตัวการในการชิงทรัพย์ – บุคคลสองคนขึ้นไป  จะเป็นตัวการตาม  ป.อ. มาตรา  83  ในการชิงทรัพย์ หรือปล้นทรัพย์ (แล้วแต่กรณี)  จะต้องมีการกระทำร่วมกันและเจตนา ร่วมกันทั้งในการลักทรัพย์  และในการใช้กำลังประทุษร้าย  หรือขู่เข็ญฯ  – หากมีการกระทำร่วมกันและเจตนาร่วมกันทั้งในการลักทรัพย์  และในการ ใช้กำลังประทุษร้าย  หรือขู่เข็ญฯ แล้ว  แม้การใช้กำลังประทุษร้าย  หรือ ขู่เข็ญฯ  จะกระทำโดยผู้ร่วมกระทำเพียงคนเดียว  ผู้ร่วมกระทำคนอื่น ๆ  ซึ่งไมได้ลงมือทำร้ายหรือขู่เข็ญฯ ด้วย  ก็เป็นตัวการในการชิงทรัพย์ – เป็นตัวการในการชิงทรัพย์แล้ว  มิได้เป็นตัวการในการฆ่าเจ้าทรัพย์ ซึ่งเกิดขึ้นในภายหลังด้วย  ก็ไม่เป็นตัวการในความผิดฐานชิงทรัพย์ เป็นเหตุให้คนตายตามมาตรา  339  วรรคท้าย   “เหตุฉกรรจ์”  ของการชิงทรัพย์ – เหตุฉกรรจ์ของการชิงทรัพย์ ตามมาตรา  339  วรรคสอง – จะผิดมาตรา  339  วรรคสอง  ขณะที่มีการลักทรัพย์ต้องมีเหตุ  ตามมาตรา  335  แม้ว่าขณะที่ใช้กำลังประทุษร้าย  หรือขู่เข็ญฯ จะไม่มีเหตุตามมาตรา  335   ก็ตาม – แม้การชิงทรัพย์ก็จะเป็นการลักทรัพย์ ตามมาตรา  335  ตั้งแต่ สองอนุมาตราขึ้นไป  ผู้กระทำผิดฐานชิงทรัพย์ตามมาตรา  339  วรรคสองเช่นกัน – หากการลักทรัพย์ ตามมาตรา  335  เป็นการกระทำในขั้น “พยายามลักทรัพย์” การใช้กำลังประทุษร้าย หรือการขู่เข็ญฯ  ก็เป็นกรณีพยายายามชิงทรัพย์ ตามมาตรา  339   วรรคสอง ประกอบมาตรา  80 – การกระทำต่อทรัพย์ที่เป็น โค  กระบือ  เครื่องกล  หรือเครื่องจักร ที่ผู้มีอาชีพกสิกรรมมีไว้สำหรับประกอบกสิกรรม   “ผลฉกรรจ์”  ของการชิงทรัพย์ – ผลของการกระทำความผิด  ทำให้ผู้กระทำต้องรับโทษหนักขึ้น (“ผลฉกรรจ์” ) – การชิงทรัพย์เป็นเหตุให้ผู้อื่นรับอันตรายแก่กายหรือจิตใจ ตามมาตรา  339   วรรคสาม – ความหมายของ  “อันตรายแก่กายหรือจิตใจ” – คำพิพากษาฎีกา  เกี่ยวกับมาตรา  339   วรรคสาม – “ผู้อื่น”  ตามมาตรา  339   วรรคสาม, สี่, วรรคท้าย  หมายถึง “ผู้อื่น” ที่มิใช่ผู้กระทำการชิงทรัพย์หรือผู้ที่ร่วมกระทำด้วยกันเอง – การชิงทรัพย์เป็นเหตุให้ผู้อื่นรับอันตรายสาหัส  ตามมาตรา  339   วรรคสี่ – การชิงทรัพย์เป็นเหตุให้ผู้อื่นถึงแก่ความตาย  ตามมาตรา  339   วรรคท้าย – กรณี “ความตาย”  เกิดขึ้น  จึงทำให้การกระทำนั้นเป็นชิงทรัพย์ – กรณี “ความตาย”  เกิดขึ้น  หลังการชิงทรัพย์ในตอนแรกได้เกิดขึ้นก่อนแล้ว – กรณีที่ “ผลของการชิงทรัพย์”  ตามมาตรา  339   วรรคสาม, สี่, วรรคท้าย  เกิดขึ้นจากการกระทำโดยพลาดตาม  ป.อ.  มาตรา  60 – หากผู้ชิงทรัพย์มีเจตนาฆ่าเจ้าทรัพย์เพื่อความสะดวกในการลักทรัพย์ ฯลฯ – เจตนาฆ่าเจ้าทรัพย์  อาจเป็นเจตนาฆ่าโดย  “เล็งเห็นผล”  ก็ได้ – หากชิงผู้ชิงทรัพย์คนหนึ่งฆ่าเจ้าทรัพย์ตาย  ขณะที่การร่วมกันชิงทรัพย์ยุติแล้ว ผู้ร่วมชิงทรัพย์อีกคนหนึ่งไม่ผิดมาตรา  339  วรรคท้ายด้วย – หากผู้ที่ร่วมในการลักทรัพย์ไม่ได้ร่วมในการใช้กำลังประทุษร้าย หรือขู่เข็ญฯ  ก็ไม่ผิดฐานชิงทรัพย์  และไม่ผิดมาตรา  339  วรรคสาม, สี่, วรรคท้าย  – หากการฆ่าเจ้าทรัพย์เกิดขึ้นเมื่อการลักทรัพย์ “ขาดตอน”  แล้ว ผู้กระทำก็ไม่ผิดมาตรา  339  วรรคท้าย  – ผู้ร่วมในการชิงทรัพย์หรือปล้นทรัพย์หากไม่มีเจตนาร่วมใน การฆ่าเจ้าทรัพย์ก็ไม่ผิดฐานฆ่าคนตายตาม  ป.อ. มาตรา 289 – กรณีที่ถือว่าผู้ที่ร่วมชิงทรัพย์  ปล้นทรัพย์ด้วยกัน  มีเจตนาฆ่า  “ผู้อื่น”  ด้วยกัน – อันตรายแก่กายหรือจิตใจตามมาตรา  339   วรรคสาม  อันตรายสาหัส ตามวรรคสี่  ความตายตามวรรคท้าย  อาจเป็น  “ผล”  ที่เกิดจาก การชิงทรัพย์ (สำเร็จ)  หรือการพยายามชิงทรัพย์ก็ได้ – การพยายามชิงทรัพย์เป็นเหตุให้ผู้อื่นได้รับอันตรายแก่กายหรือจิตใจ รับอันตรายสาหัส  หรือถึงแก่ความตาย  ผู้กระทำระวางโทษ เพียงสองในสาม – หากอันตรายแก่กายหรือจิตใจตามมาตรา  339   วรรคสาม  อันตรายสาหัสตามวรรคสี่  ความตายตามวรรคท้าย   ไม่เกิด ผู้กระทำก็ไม่ต้องรับโทษหนักตามวรรคนั้น ๆ – หากการชิงทรัพย์เป็นการลักทรัพย์ ตามมาตรา  335  และการชิงทรัพย์ เป็นเหตุให้ผู้อื่นได้รับอันตรายแก่กายหรือจิตใจ  เป็นเหตุให้ผู้อื่น ได้รับอันตรายสาหัส  หรือเป็นเหตุให้ผู้อื่นถึงแก่ความตาย ผู้กระทำ ก็ผิดมาตรา  339  วรรคสาม, สี่, วรรคท้าย  (แล้วแต่กรณี)   มาตรา  340  ตรี – ชิงทรัพย์โดยมีอาวุธปืนหรือใช้อาวุธปืน – หากผู้ร่วมในการชิงทรัพย์คนอื่น ๆ  ไม่ได้มีหรือใช้อาวุธปืนด้วย – ชิงทรัพย์โดยใช้ยานพาหนะ – การใช้ยานพาหนะในการชิงทรัพย์จะผิดมาตรา  340  ตรี การชิงทรัพย์ต้องยังไม่  “ขาดตอน” – หากการชิงทรัพย์เป็นเหตุให้ผู้อื่นถึงแก่ความตายตามมาตรา  339    วรรคท้าย  ซึ่งมีระวางโทษประหารชีวิตหรือจำคุกตลอดชีวิต  หรือ  การปล้นทรัพย์เป็นเหตุให้ผู้อื่นถึงแก่ความตายตามมาตรา  340 วรรคท้าย  ซึ่งมีระวางโทษประหารชีวิต  แม้จะมีเหตุตามที่บัญญัติ ไว้ในมาตรา  340  ตรี  ก็ไม่อาจระวางโทษหนักว่าที่บัญญัติไว้ในมาตรา  339    วรรคท้าย  หรือ มาตรา  340  วรรคท้าย  (แล้วแต่กรณี)  กึ่งหนึ่งได้ – มาตรา  340  ตรี  เป็น “บทกำหนดโทษ”  ไม่ใช่  “บทเพิ่มโทษ” – เหตุผลที่ศาลฎีกากล่าวว่า  มาตรา  340  ตรี  ไม่ใช่เรื่องการเพิ่มโทษ – ร่วมกันชิงทรัพย์เป็นเหตุให้ผู้อื่นถึงแก่ความตายโดยการใช้ปืนยิงเจ้าทรัพย์ตาย   ชิงทรัพย์เป็นพระพุทธรูป  หรือวัตถุในทางศาสนา  มาตรา  339  ทวิ – ผลของการกระทำความผิดตามาตรา  339  ทวิ  วรรคแรกหรือ วรรคสอง  ทำให้ผู้กระทำต้องรับโทษหนักขึ้น   การพยายามชิงทรัพย์ – หากการกระทำยังไม่ถึงขั้นพยายามลักทรัพย์  ก็ไม่เป็นพยายามชิงทรัพย์   ตอนที่  2  ความผิดฐาน  “ปล้นทรัพย์”  (มาตรา  340)   ความหมายของการ “ชิงทรัพย์โดยร่วมกันกระทำความผิดด้วยกัน   ตั้งแต่สามคนขึ้นไป” – หากบุคคลสามคนร่วมกระทำความผิดด้วยกันเป็นตัวการในการ ลักทรัพย์แต่ในการทำร้ายหรือขู่เข็ญฯ  มีผู้ร่วมกระทำความผิดด้วยกัน ไม่ถึงสามคน  ทั้งสามคนก็ไม่ได้กระทำการปล้นทรัพย์ – กรณีที่ถือว่าบุคคลสามคนขึ้นไป  “ชิงทรัพย์โดยร่วมกระทำความผิดด้วยกัน” – กรณีที่  “ร่วมกระทำความผิดด้วยกัน”  โดยบางคน  “ลงมือ” กระทำความผิดแต่บางคนเพียงแต่อยู่ในที่เกิดเหตุหรือ  ในสถานที่ใกล้เคียงในลักษณะ  “แบ่งหน้าที่กันทำ” – กรณีที่  “ร่วมกระทำความผิดด้วยกัน”  โดยการ  “ลงมือ” กระทำความผิดด้วยกันทุกคน – กรณีที่ถือว่าเป็น  “ผู้สนับสนุน”  ในการปล้นทรัพย์เท่านั้น  แต่ไม่ผิดฐานปล้นทรัพย์ด้วย – “ผู้ใช้”  ตามมาตรา  84  ในความผิดฐานปล้นทรัพย์   ปล้นทรัพย์โดยมีอาวุธติดตัว  ใช้ปืนยิง    (มาตรา  340  วรรคสอง,สี่  และมาตรา  340  ตรี) – กรณีปล้นทรัพย์โดยมีอาวุธติดตัว  – หากทรัพย์ที่ลักคือ “อาวุธ”  แล้วคนร้ายใช้อาวุธนั้นทำร้ายเจ้าทรัพย์ ไม่เป็นปล้นทรัพย์โดยมีอาวุธ – มีอาวุธติดตัวไปด้วยก่อนลงมือปล้นทรัพย์  แต่ทิ้งอาวุธเสียก่อนลงมือปล้น  ไม่ใช่ปล้นทรัพย์โดยมีอาวุธ – ผู้ร่วมกระทำคนหนึ่งมีอาวุธติดตัว  ผู้ร่วมกระทำทุกคนผิด มาตรา  340  วรรคสอง   “ผลฉกรรจ์”  ของการปล้นทรัพย์ – มาตรา  340  วรรคสามและวรรคท้าย – มาตรา  340  วรรคสี่  ปล้นทรัพย์  ได้กระทำโดย  แสดงความทารุณ จนเป็นเหตุให้ผู้อื่นได้รับอันตรายแก่กายหรือจิตใจ  – ปล้นทรัพย์ซึ่งมิได้กระทำโดยทารุณ  แต่เป็นเหตุให้ผู้อื่นได้รับอันตราย แก่กายหรือจิตใจ    ปล้นทรัพย์โดยกระทำทรมาน   ปล้นทรัพย์โดย  “ใช้ปืนยิง”  ใช้วัตถุระเบิด  ( มาตรา  340  วรรคสี่ ) – แม้การปล้นทรัพย์จะสำเร็จ  หากการปล้นทรัพย์ยังไม่  “ขาดตอน” ถ้ามีการใช้ปืนยิงในระหว่างที่การปล้นทรัพย์นั้นยังไม่  “ขาดตอน”  ก็ผิดฐานปล้นทรัพย์โดยใช้ปืนยิงเช่นกัน – หากการใช้ปืนยิงกระทำเมื่อการปล้นทรัพย์  “ขาดตอน”  แล้ว – ข้อเท็จจริงที่ศาลฎีกาถือว่าการปล้นทรัพย์โดยใช้ปืนยิง  ตามมาตรา  340  วรรคสี่  – วิเคราะห์  คำพิพากษาฎีกาที่   7750/2548 – หากระวางโทษจำคุกตลอดชีวิต  หรือประหารชีวิตแล้ว ก็ระวางโทษหนักกว่าอีกกึ่งหนึ่ง ตามมาตรา  340  ตรี  ไม่ได้   ถ้าการปล้นทรัพย์เป็นเหตุให้ผู้อื่นได้รับอันตรายสาหัส  (มาตรา  340  วรรคสาม)   ถ้าการปล้นทรัพย์เป็นเหตุให้ผู้อื่นถึงแก่ความตาย  (มาตรา  340  วรรคท้าย) – การทำให้ตายจะต้องเกิดขึ้นในระหว่างที่การปล้นทรัพย์นั้นยังไม่   “ขาดตอน”    ด้วย  ผู้กระทำจึงจะผิดมาตรา  340  วรรคท้าย – ความรับผิดของ  “ผู้ใช้” – จำเลยลงมือปล้นคนใดคนหนึ่ง  มีเจตนาฆ่าเจ้าทรัพย์ด้วย – ตัวอย่างคำพิพากษาฎีกาที่ถือว่าจำเลยคนอื่น ๆ  ไม่มีเจตนาฆ่าเจ้าทรัพย์ด้วย ในการปล้นทรัพย์นั้น – หากผู้ร่วมในการปล้นทรัพย์มีเจตนาร่วมกันในการฆ่าเจ้าทรัพย์ ก็ผิดฐานร่วมกันฆ่าผู้อื่นด้วย – หากผู้ฆ่าเป็นพวกปล้นด้วยกัน  จำเลยก็ต้องรับผิดด้วย  ถ้าเล็งเห็นได้ว่าหากมีผู้ขัดขวางการปล้น  จะต้องใช้อาวุธที่เตรียมมายิงผู้ขัดขวาง – หากปล้นโดยใช้ปืนยิง  แต่เป็นการยิงเจ้าทรัพย์ถึงแก่ความตาย ก็เป็นกรณีตาม มาตรา  340  วรรคท้าย  ไม่ใช่วรรคสี่ – หากใช้ปืนยิงพวกปล้นด้วยกันเองตาย   ก็มิใช่กรณี มาตรา  340  วรรคท้าย  แต่เป็นวรรคสี่ – หากการใช้ปืนยิงเป็นเหตุให้เจ้าทรัพย์ได้รับอันตรายสาหัส  จะปรับกับมาตรา  340  วรรคสาม หรือวรรคสี่  ก็ได้ – จำเลยไม่ได้ใช้ยานพาหนะในการปล้นทรัพย์  จำเลยก็ไม่ผิด มาตรา  340 ตรี   ปล้นทรัพย์ที่เป็นพระพุทธรูป  หรือวัตถุในทางศาสนา  มาตรา  340  ทวิ   มาตรา  340 ตรี – เหตุผลต่าง ๆ ที่ศาลฎีกาถือว่ามาตรา  340 ตรี  ใช้เฉพาะสำหรับ จำเลยที่ชิงทรัพย์หรือปล้นทรัพย์  “โดยมีหรือใช้อาวุธปืน  หรือ  วัตถุระเบิด”  หรือ  “ใช้ยานพาหนะ”  เท่านั้น – คำพิพากษาฎีกาเกี่ยวกับการชิงทรัพย์หรือปล้นทรัพย์    โดยใช้ยานพาหนะตามมาตรา  340 ตรี  – การปล้นทรัพย์โดยใช้ยานพาหนะ  จะผิดมาตรา  340 ตรี  การปล้นทรัพย์นั้น  ต้องยังไม่ขาดตอน – ชิงทรัพย์หรือปล้นทรัพย์โดยใช้ยานพาหนะ  ซึ่งเป็นความผิดตามมาตรา  340 ตรี  ไม่ได้หมายความว่าศาลจะต้องริบยานพาหนะนั้นตามมาตรา  33 เสมอไป – ปล้นทรัพย์เป็นเหตุให้ผู้อื่นถึงแก่ความตาย  ผิดมาตรา  340  วรรคท้าย  ซึ่งต้องระวางโทษประหารชีวิต  หากการปล้นทรัพย์นั้น  มี  หรือ ใช้  อาวุธปืน  หรือ โดยใช้ยานพาหนะ  เพื่อกระทำผิด  ฯลฯ  ก็ผิดมาตรา  340 ตรี  – อุทาหรณ์ บทที่ 2 ความผิดฐานกรรโชก  (มาตรา  337)   ข่มขืนใจผู้อื่น   ให้ยอมให้  หรือยอมจะให้   ประโยชน์ในลักษณะที่เป็นทรัพย์สิน   โดยใช้กำลังประทุษร้าย   ขู่เข็ญว่าจะทำอันตรายด้วยวิธีใด ๆ ก็ได้ – ตัวอย่าง  อันตรายต่อชื่อเสียง – อันตรายต่อทั้งชื่อเสียงและทรัพย์สิน – อันตรายต่อทรัพย์สิน – หากความจริงไม่มีอันตรายใด ๆ  ต่อชีวิต  ร่างกาย  ฯลฯ  ผู้ถูกขู่เข็ญ หรือบุคคลที่สาม  แต่ผู้ถูกขู่เข็ญเข้าใจว่ามีอันตรายก็เป็นกรรโชก – หากความจริงเป็นการขู่เข็ญ  แต่ผู้ขู่เข็ญไม่รู้ว่าเป็นกาขู่เข็ญ – กรณีที่ไม่เป็นกรรโชก   ผู้ได้รับประโยชน์อาจเป็น “ผู้ข่มขืนใจ” – ผู้ที่ได้รับประโยชน์อาจไม่ใช่ผู้ข่มขืนใจ  แต่เป็น  “ผู้อื่น”  ก็ได้ – การใช้กำลังประทุษร้าย  หรือขู่เข็ญฯ  อาจจะกระทำต่อ (1)  ผู้ถูกข่มขืนใจ  หรือ  ผู้ถูกขู่เข็ญ  หรือ (2)  บุคคลที่สาม  – ผู้ที่ได้รับประโยชน์อาจเป็นคนเดียวกับผู้ที่ถูกประทุษร้าย  หรือ ถูกขู่เข็ญฯ  ก็ได้ – หากใช้กำลังประทุษร้ายตนเอง  หรือขู่ว่าจะทำอันตรายต่อตอเอง เพื่อข่มขืนใจผู้อื่น  ไม่ใช่การกรรโชก  ตามมาตรา  337 – ผู้ที่ถูกข่มขืนใจต้องเป็น  “ผู้อื่น”  ที่มีตัวตนแน่นอน  – หากผู้ข่มขืนใจและบุคคลที่สามสมยอมกัน – ผู้ที่ถูกข่มขืนใจ  คือผู้ที่ยอมให้หรือยอมจะให้ประโยชน์แก่ผู้ข่มขืนใจ  – การกระทำกรรโชก  “โดยพลาด” – ขู่เอาทรัพย์โดยอ้างว่าจะจับ  จะฟ้อง  จะต้องติดคุก – ผู้ที่ถูกยิงพูดขู่ผู้ยิงว่า  หากไม่ให้เงินจะส่งตัวให้เจ้าหน้าที่ตำรวจดำเนินคดี – เจ้าทรัพย์พูดขู่ผู้ร้ายที่ลักทรัพย์ไปว่า  ถ้าไม่คืนทรัพย์และ ใช้ค่าเสียหายให้แล้วจะฟ้องให้ติดคุก  ผู้ร้ายมีความกลัว จึงคืนทรัพย์และใช้ค่าเสียหายให้  ไม่ผิดฐานกรรโชก – แม้ผู้ถูกข่มขืนใจจะมิใช่คนร้าย  แต่ถ้าผู้ข่มขืนใจเข้าใจว่าเป็นคนร้าย ผู้ข่มขืนใจก็ไม่ผิดฐานกรรโชก  – คู่กรณีโต้เถียงกรรมสิทธิ์ในบ้านพิพาท – กรณีอื่น ๆ ที่ศาลฎีกาถือว่ามิใช้เป็นการใช้อำนาจในทางมิชอบ – หากการเรียกร้องเอาทรัพย์สินคืน  ถึงขนาดเป็นการขู่เข็ญว่า จะทำอันตรายแก่ชีวิต  และร่างกายของผู้ถูกขู่เข็ญ   เป็นกรรโชก – ขู่ว่า  “จะยิง”  ผู้ที่สงสัยว่าเป็นผู้ร้ายลักเงินไป  หากผู้นั้นไม่ใช้เงินคืนเป็นกรรโชก   ความผิดฐานเจ้าพนักงานใช้อำนาจในตำแหน่งโดยมิชอบ  ข่มขืนใจ   ผู้อื่นให้มอบให้ซึ่งทรัพย์สิน  ตาม  ป.อ.  มาตรา  148  และ ความผิด   ฐานเจ้าพนักงานเรียกสินบน  ตาม  ป.อ.  มาตรา  149  และ  ความผิด   ฐานกรรโชกตามมาตรา  337 – กรณีที่ผิดทั้งมาตรา  148  และมาตรา  337 – กรณีที่ผิดทั้งมาตรา  149  และมาตรา  337 – กรณีที่ผิดมาตรา  149  แต่ไม่ผิดมาตรา  337 – กรณีที่ศาลพิพากษาว่าผิดมาตรา  337  เพราะโจทก์มิได้ฟ้อง ให้ลงโทษฐานเจ้าพนักงานทุจริตต่อหน้าที่มาด้วย   ความผิดสำเร็จ – กรณีที่ศาลฎีกาถือว่าผู้เสียหาย  “ยอมจะให้”  เงินแก่จำเลยแล้ว  จำเลยจึงผิดฐานกรรโชกสำเร็จ  ไม่ใช่เพียงพยายามกรรโชก – หากผู้เสียหาย  “ไม่กลัว”  ตามที่จำเลยขู่เข็ญ  ก็เป็นพยายามกรรโชก   ความแตกต่างระหว่างกรรโชกและลักทรัพย์ – การกระทำบางอย่างน่าจะผิดทั้งชิงทรัพย์และกรรโชกทรัพย์ด้วยกันได้ – กรรโชกซึ่งไม่เป็นชิงทรัพย์  แต่เป็นลักทรัพย์ได้ – ตัวอย่าง  กรณีที่ศาลฎีกาวินิจฉัยว่าไม่เป็นลักทรัพย์  จึงไม่เป็นชิงทรัพย์  แต่เป็นกรรโชก – องค์ประกอบภายในของความผิดฐานกรรโชก – เหตุฉกรรจ์  (มาตรา  337  วรรคสอง) บทที่ 3 ความผิดฐาน  “รีดเอาทรัพย์”  (มาตรา  338) – ความแตกต่างของความผิดฐานกรรโชก  และความผิดฐานรีดเอาทรัพย์ – ความหมายของ  “ความลับ” – ความหมายของการ  “เปิดเผย” – การเปิดเผยนั้นจะทำให้ผู้ถูกขู่เข็ญหรือบุคคลที่สามเสียหาย – ผู้ถูกขู่เข็ญกับผู้ที่ให้ประโยชน์แก่ผู้ขู่เข็ญต้องเป็นบุคคลเดียวกัน – การกระทำตามสิทธิที่ควรได้ตามกฎหมาย – ความผิดสำเร็จ “จนผู้ถูกข่มขืนใจยอมเช่นว่านั้น” – การขู่เอาเงินจากผู้เสียหายนั้น  การขู่อย่างหนึ่งอาจเป็นกรรโชก การขู่อีกอย่างหนึ่งอาจเป็นรีดเอาทรัพย์ก็ได้ – การขู่อย่างเดียว  อาจเป็นทั้ง “กรรโชก”  และ “รีดเอาทรัพย์” ดูรายละเอียด เล่มอื่น ที่นี่ "[url]http://www.attorney285.com/product_571709_th[/url]​ *** จัดส่งไปรษณีย์ทุกวัน ****  **** ต้องการด่วน !! สั่งผ่านเว็บได้เลย****  วิธีการสั่งซื้อและ บัญชีธนาคารสำหรับโอนเงินคลิกที่นี่  http://www.attorney285.co.th/how2order  *** สั่งซื้อง่ายๆ ดังนี้ ***  1. โอนเงิน ค่าหนังสือ + ค่าจัดส่งที่ต้องการ  2. แจ้งการโอนเงิน พร้อมชื่อที่อยู่สำหรับจัดส่ง ทางโทรศัพท์, อีเมล, Line, (ทางใดทางหนึ่งเท่านั้น)  3. รอรับคู่มือสอบได้ที่บ้าน  เว็บไซต์ http://www.Attorney285.co.th  Facebook http://www.facebook.com/attorney285.Law  อีเมล attorney285@gmail.com  โทรศัพท์ 02-718-3517 (ทุกวัน)  มือถือ Dtac 086-774-8337 Ais 087-999-3997 (ทุกวัน)  LINE ID : @attorney285    Attorney285 (ร้านหนังสือกฎหมาย คู่มือเตรียมสอบราชการ) บริษัท แอททอร์นีย์สองแปดห้า จำกัด ตั้งอยู่ที่  เลขที่ 15  ซ.รามคำแหง 24/3  แขวงหัวหมาก เขตบางกะปิ  กรุงเทพฯ 10240  บริษัท จดทะเบียนถูกต้องตามกฎหมาย จดทะเบียนพาณิชย์อิเล็กทรอนิกส์กับกรมพัฒนาธุรกิจการค้า กระทรวงพาณิชย์ จากปากซอย 50 ม. อยู่ซ้ายมือ (ใกล้ สน.หัวหมาก, ม.รามคำแหง, ม.อัสสัมชัญ หัวหมาก ABAC, การกีฬาแห่งประเทศไทย)