Advertisement
ซานซิบาร์ แค่ชื่อสิ่งเดียวก็ชักชวนให้หัวใจแปลงจังหวะเต้นเสียจนกระทั่งติดรายนามที่ต้องไปเยี่ยมให้ได้แล้ว ไม่รู้สักหน่อยว่าเกาะในห้วงสมุทรประเทศอินเดียทางตะวันออกของประเทศแทนซาเนียนี้มีอะไร แต่ว่าในภาพในใจนั้นเป็นเมืองอาหรับเก่าย้อนยุคในกลิ่นสมุทร มีตรอคอยกตรอกเล็กแคบลัดไประหว่างบ้านคนมุสลิมในตึกเก่าปูนร่อน กลิ่นหอมหวนเครื่องเทศ ชาวแคว้นที่เป็นลูกผสมระหว่างแขกอิหร่านตะวันออกกลางและก็แอฟริกา ความน่าหลงใหลของประวัติศาสตร์ที่บันทึกไว้อย่างคลุมเครือ และก็ดวงอาทิตย์ที่ตกตรงที่ที่ขอบฟ้าชิดกับเส้นสมุทรเป็นสีส้มฉานเวลาที่ใบเรือสามเหลี่ยมแบบแอฟริกาเบาๆแล่นผ่านแสดงมา โรแมนติกขาดใจ
รวมทั้งสุดท้ายฉันก็ได้โอกาสได้ไปเยี่ยมจริงๆหลังจากไปลุยป่าซาฟารีที่แทนซาเนียมาห้าวัน การวางเป้าหมายเดินทางถัดมาอีกนิดเพื่อนั่งๆนอนที่หาดบนเกาะซานซิบาร์และเดินชมเมืองเก่ามรดกโลกเป็นรายการที่เหมาะเจาะพอดีที่สุด จากแผ่นดินใหญ่มีเครื่องจากเมืองต่างๆของแทนซาเนียอย่างเช่น Dar es Salaam หรือ Arusha หรือ Kilimanjaro และก็จากเมืองไนโรบีประเทศเคนย่ามาลงที่ซานซิบาร์ได้เลย ใช้เวลาบินไม่นาน ราว 1-2 ชั่วโมงตามแต่ระยะทาง แม้กระนั้นราคาตั๋วเครื่องบินในประเทศแทนซาเนียหรือจากเคนย่านี้นับว่าแพงทีเดียว ไม่ว่าจะเป็น Kenya Airways หรือ Precision Air ถ้ามีเวลาแล้วก็ถูกใจเที่ยวสมบุกสมบันหน่อยก็สามารถนั่งเรือเฟรี่ผ่านจากมาได้
จากท่าอากาศยานเรียกแท็กซี่ที่ยืนดาหน้าคอยมารุมมาตุ้ม มีคนรอจัดแจงแจกบ.ข.ส.ให้แบบมั่วๆต้องตกลงให้แน่ก่อนขึ้นรถว่าจะไป Stonetown ราคา 10 เหรียญยูเอส ถนนเข้าเมืองเล็กๆรวมทั้งมีเสน่ห์แบบเมืองเล็ก ผ่านบ้านตึกปูนโบราณเก่าต้นไม้ครึ้มเลาะเลี้ยวไป อารมณ์แบบอาหรับมากกว่าจะเป็นแอฟริกา ไม่นานก็เข้าเขตตัวเมืองเก่ามรดกโลก สโตนทาวน์ อดคิดถึงเมืองเก่าฮาวาน่าไม่ได้ ช่างมีความละม้ายคล้ายกันจริงๆแม้ว่าจะเป็นสถาปัตยกรรมแขกไม่ใช่สเปน แม้กระนั้นที่ไม่เหมือนเป็นที่นี่ดูสกปรกกว่ามากมาย ไม่ใช่เลอะเทอะเพราะเก่าหรือจน แต่เพราะเหตุว่าคนทิ้งขยะลงพื้น อาคารบ้านเรือนบางหลังย่ำแย่รกร้างเพราะว่าถูกปล่อยปละ โชคร้าย
อพาร์เม้นท์ที่ฉันเลือกในบรรยากาศเมืองอย่างนี้ย่อมต้องเป็นอพาร์เม้นท์บูทีคในตึกเก่าแต่งแบบย้อนยุค เดิมตั้งอกตั้งใจจะไปนอนที่ Emerson Spice เนื่องจากว่าเป็นอพาร์เม้นท์บูทีคที่แรกที่เอาอาคารเก่ามาทำใหม่ แต่ว่าเขียนเมล์ไปหลายรอบตอบบ้างไม่ตอบบ้าง ลีลาเหมือนจะทำเล่นๆไม่มุ่งมั่น ฉันเลยสืบไปจนพบว่า ผู้ครอบครองโฮเต็ลเดิมมีสองคน สร้าง Emerson Green ขึ้นมาก่อน แล้วแยกตัวไปทำ Emerson Spice อีกที่พร้อมเอาชื่อเก่าไปด้วย ที่เดิมเลยแปลงชื่อเป็น 236 Hurumzi ฉันเลยจองไปที่ดั้งเดิมฮูรุมซี่ดียิ่งกว่า ปรากฎกลับมาไม่นานแมกกาซีน Conde Naste Travelers ประกาศให้รางวัลเอเมอร์สันที่ใหม่ว่าเป็นสุดยอดบูทีคโฮเท็ลในซานซิบาร์ อ้าว….
แม้กระนั้นองค์การอนามัยโลกรุมซี่ก็สวยใช้ได้ถึงแม้ตอนที่ไปจะขาดการดูแลความสะอาดด้วยเหตุว่าเป็นช่วงโลว์ซีซันฉันชื่นชมคนที่ตาถึงสามารถดัดแปลงสถาปัตยกรรมเก่ามาใช้งานให้เหมาะกับชีวิตเดี๋ยวนี้ เก็บอารมณ์ย้อนยุคไว้ได้แต่ว่าเสริมความสะดวกสบายแบบปัจจุบันนี้เข้าไป แถมดีไซน์ของซานซิบาร์ยังได้อิทธิพลมาจากแขกซึ่งย้ำสีสันจัดจ้านบนฝาผนังปูนและก็กระเบื้องสีสด ก็เลยถูกจริตฉันเป็นพิเศษ เตียงสี่เสามีมุ้งหุ้ม หน้าต่างสเตนกลาสสีสดให้แดดส่องเข้ามาประกายพราวแพรวรุ่งแจ้ง โรแมนติกอย่างที่ฝันไว้จริงๆห้ามนอนคนเดียวเด็ดขาด
หัวใจของซานซิบาร์นี้ก็คือสโตนทาวน์ ซึ่งสามารถเดินลัดดูไปตามซอยซอกซอยได้ทั่ว ฉันก็เลยเก็บเวลาสองวันที่อยู่ที่นี่ไว้โดยไม่สนใจจะซื้อทัวร์ออกไปดูไร่เครื่องเทศ (Spice Tour) หรือชมซากโบราณสถานอื่นชานเมืองเลย ขอใช้เวลาเดินเล็มเก็บภาพเก็บบรรยากาศตึกเก่าเมืองโบราณพร้อมดูสถานที่ประวัติศาสตร์ที่อยู่ในเมืองให้ครบ และชื่นชมวิถีชีวิตที่ยังเป็นไปแบบไม่จัดฉากให้ชื่นฉ่ำจิตใจ
เพียงแค่ก้าวเท้าออกมาจากอพาร์เม้นท์ก็ตื่นตาตื่นใจแล้ว เหมือนส่วนประกอบระหว่างฮาวาน่ากับมาราเกช เหมือนฮาวาน่าตรงที่ตึกเป็นยุคเก่าที่ผุพังร่วนสีเก่าลอก แต่ยังคงเสน่ห์เชิญชวนให้เก็บรูปของประตูหน้าต่างที่สะท้อนความสวยสดงดงามในสมัยก่อนอย่างไม่รู้จักเบื่อ แม้กระนั้นเสมือนมาราเกชตรงที่ตึกพวกนั้นแปลงเป็นร้านขายของที่บรรดาแขกคนขายต่างร้องเรียกเชื้อเชิญอย่างแทบจะอุ้มเข้าร้าน ยังดีที่ของที่ขายเป็นของประจำถิ่นอยู่มากมาย ไม่ใช่ของที่ระลึกโหลๆจากเมืองจีนยกตัวอย่างเช่นผ้าผูกย้อมลายเฉพาะถิ่น ไม้แกะสลักเป็นของเล่นบ้างเครื่องดนตรีบ้าง ภาพวาดนักแสดงประจำถิ่น เฟอร์นิเจอร์ไม้แบบแขกงามไม่แพ้โมร็อคโคแม้กระนั้นถูกกว่ามากจนปัญญาเต้นแรง นอกเหนือจากร้านขายของแล้วตึกพวกนั้นก็เป็นห้องอาหารบ้าง คาเฟ่เล็กๆบ้าง มีสปาร้านค้านวดแล้วก็อาบน้ำขัดตัวฮัมมัมตามขนบธรรมเนียมแขกอาหรับ ที่น่ารักน่าเอ็นดูเป็นส่วนใหญ่ยังเป็นบ้านผู้ที่อาศัยอยู่จริง จึงได้มองเห็นวิถีชีวิตทุกวันของเขา เห็นเด็กนักเรียนเดินไปโรงเรียน ราษฎรสวดมนต์ไหว้พระในมัสยิดห้าเวลาต่อวัน รถเข็นขายสินค้ารับประทานพื้นเมือง สมแล้วที่ยูเนสโก้ขึ้นบัญชีมรดกโลกเอาไว้
จุดใจกลางของสโตนทาวน์น่าจะเป็นตอนถนนหนทางเลียบสมุทรตั้งแต่สวน Forodhani Gardens ไปจนถึงอาคาร House of Wonders, Palace Museum และก็ Old Customs House
ติดกับสวนเป็น Old Fort ป้อมปราการเก่าที่ปัจจุบันเป็นศูนย์วัฒนธรรม ข้างในเป็นสนามหญ้าเตียนโล่งๆใช้เป็นลานจัดแจงแสดงที่โล่งแจ้ง ขึ้นไปเดินบนกำแพงรอบป้อมได้ มีร้านขายของงานฝีมือเขตแดนเรียงกันด้านล่าง แต่ว่ามองเผินๆแล้วสู้ร้านตามตรอกซอยในเมืองมิได้
เดินทะลุออกจากป้อมมาตรงสวนซึ่งเปรียบเสมือนเป็นสวนสาธารณะประจำเมือง เพิ่งบูรณะใหม่จึงยังสะอาดสะอ้านงดงามด้วยพุ่มรวมทั้งม้านั่ง แม้กระนั้นช่วงกลางวันปลอดคนมาเท่าไร ช่วงค่ำๆไปถึงช่วงเวลาค่ำคืนจึงจะครึกโครม ช่วงเวลาเย็นเด็กผู้ชายวัยรุ่นจะมากมายระโดดน้ำเล่นแข่งกันที่ท่าน้ำริมทะเล เขาจะเข้าคิวกันแล้ววิ่งจากลานพุ่งไปที่ท่าน้ำแล้วกระโดดตัวลอยลงน้ำ ต่างคนต่างแข่งกันประดิษฐ์ท่าโดดที่กะว่าอวดท่าทางกันเต็มที่ ทั้งม้วนตัวตีลังกา ฉีกแข้งขา หมุนรอบ สารพัน เป็นบรรยากาศที่ครึกครื้นเต็มไปด้วยชีวิตชีวาแบบแคว้น เรียบง่ายไม่ต้องอาศัยเครื่องไม้เครื่องมือช่วย ที่เด็ดเป็นพอพระอาทิตย์ตก สีของตะวันที่ยอแสงย้อมภาพเด็กๆให้เป็นเงาดำตัดกับฉากสีส้มและก็ประกายน้ำทะเล สวยจับตาและเสียงหัวเราะนั้นจับจิตจับใจมากมายๆ
เพียงพอมืดลานซีเมนต์ในสวนก็จะเริ่มครึกโครมไปด้วยผู้ที่มาเดินซื้อของกินจากแผงอาหารเสมือนตลาดโต้รุ่งบ้านพวกเราส่วนใหญ่เป็นอาหารทะเลปิ้งย่าง สารพัดสารพันชนิด กุ้งหอยปูปลากั้งหมึก หมักเครื่องเทศหลายแบบให้เลือก บาร์บีคิวเนื้อสัตว์ต่างๆก็มี รวมทั้งมี “พิซซ่าซานซิบาร์” ซึ่งหมายถึงแป้งนานของแขกใส่ไส้ต่างๆมีน้ำอ้อยคั้นสดๆราวกับบ้านพวกเรา ฉันได้ลองรับประทานแบบงี้คืนวันหนึ่ง ของกินมากมายก่ายกองดูตื่นตาตื่นใจ ซื้อแล้วไปนั่งรับประทานชายทะเล ได้อารมณ์แล้วก็บรรยากาศแต่ว่าขอบอกว่าไม่อร่อยเลย แถมแขกผู้ขายยังคดโกง ไม่ยอมบอกราคาก่อน แต่พอส่งอาหารให้ก็โก่งราคาแพงๆอ้างโน่นนี่โน่น ดังเช่นว่าเพิ่มค่าสลัด(ซึ่งคือมะเขือเทศและแตงร้านเหี่ยวๆ) เราทนความเหลี่ยมจัดไม่ได้จะต้องขอแย้งจะไม่ยินยอมจ่ายรวมทั้งยกเลิกทั้งปวงแล้วก็ค่อยยอมลดราคา ก็เห็นๆอยู่ว่าเขาบอกราคาให้คนแขกด้วยกันถูกกว่าตั้งมาก
รลานสวนมาเป็น House of Wonders หรือ Beit El–Ajaib ที่ชื่อ “บ้านพิศวง”ก็เนื่องจากวังเก่าแห่งนี้เป็นตึกที่แรกในแอฟริกาทิศตะวันออกที่มีลิฟท์แล้วก็กระแสไฟฟ้าใช้ ทำขึ้นเมื่อปี 1883 โดยสุลต่านองค์หนึ่ง เคยถูกราชกองทัพเรืออังกฤษทิ้งระเบิดตอนสงครามกลางเมือง เดี๋ยวนี้เป็นพิพิธภัณฑสถานที่ควรซื้อตั๋วเข้าไปชม แสดงเรื่องราวประวัติศาสตร์ของซานซิบาร์ที่ผ่านร้อนหนาวมาแต่ละสมัย และวัฒนธรรมของเผ่าสวาฮิลีคนท้องถิ่นดั้งเดิม แล้วก็เนื้อหาของการผลิตรวมทั้งการใช้เรือ Dhow ซึ่งเป็นเรือประจำถิ่นของแอฟริกาตะวันออก
แม้กระนั้นที่ฉันถูกใจมากยิ่งกว่า(เหมือนเดิม)คือตัวตึกวัง นิทรรศการนั้นแสดงเฉพาะด้านล่างแล้วก็เปิดชั้นสองให้เดินชมห้องหับต่างๆได้ ที่เด็ดเป็นข้างบนสุดที่มีระเบียงไม้กรุเชิงอุบายปรุรอบข้างอาคารทั้งยังสี่ด้าน เดินวนดูได้รอบมองเห็นวิวสโตนทาวน์อย่างครบทิศ ในระหว่างที่ฉันขึ้นไปนั้นตรงเวลาดวงตะวันตกพอดิบพอดี นั่งชมทิวทัศน์ฟ้าสีส้มสมุทรสีน้ำเงิน มีเรือโดว์หลายลำแล่นช้าๆตัดขอบฟ้าเข้ามาจนกระทั่งถึงขอบดวงอาทิตย์กลมโตที่กำลังสำผัสน้ำ ค่อยๆแล่นผ่านไป และก็ดวงตะวันก็ค่อยจมหายไปในมหาสมุทรอินเดีย สวยสดงดงามซาบซึ้งใจอย่างไม่มีที่ไหนเหมือน เนื่องจากว่ารอบกายเป็นกลิ่นอายบรรยากาศของเมืองท่าแขกที่เคยค้าขายรุ่งเรือง ฉันได้อารมณ์เหมือนอยู่ท่ามกลางเมืองที่พ่อค้าวาณิชกำลังเก็บข้าวของเครื่องใช้ที่ใส่เรือมาแลกเปลี่ยนขาย กิจการค้าพูดจาที่หนื่อยหนักของวันได้จบลง แล้วก็พร้อมที่จะเตรียมความพร้อมออกรื่นเริงยามกลางคืนเมื่อรัชนีคลี่ผ้ากำมะหยี่สีดำออกห่มปกคลุม
คำค้นหาที่เกี่ยวข้อง :
[url]http://tarjetasbonitas.net[/url]
เครดิต :
[url]http://tarjetasbonitas.net/paydirt-scr888-คาสิโนออนไลน์/[/url]
Tags :
http://tarjetasbonitas.net,tarjetasbonitas.net,tarjetasbonitas
