Advertisement
ปลาพะยูน ปลาพะยูนเป็นสัตว์เลี้ยงลูกด้วยนม
อาศัยอยู่ในน้ำไม่ใช่ปลาจริงๆแม้กระนั้นด้วยเหตุว่าอยู่ในน้ำแล้วก็มีรูปร่างคล้ายปลาชาวไทยจึงเรียกรวมเป็น”ปลา”
มีชื่อวิทยาศาสตร์ว่า Dugong dugon(MuBer)จัดอยู่ในสกุล Dugongidaeชื่อสามัญว่า dugong seaบางถิ่นเรียกว่า พะยูน โคสมุทรหรือหมูสมุทรก็เรียก มีลำตัวเพรียวลม
ปลาพะยูนขนาดตัววัดจากหัวถึงโคนหาง ยาว ๒.๒๐ -๓.๕๐ เมตรหางยาว ๗๕.๘๕ ซม.ตัวโตเต็มกำลังหนัก ๒๘๐ ถึง ๓๘๐ กิโลรูปกระสวยหางแยกเป็น๒แฉกขนานกับพื้นในแนวนอนไม่มีครีบภายหลังอยู่ตอนล่างของส่วนแม่ริมฝีปากบนเป็นก้อนเนื้อหนาลักษณะเป็นเหลี่ยมคล้ายจมูกหมู เมื่ออายุน้อยลำตัวมีสีออกขาวแต่ว่าเปลี่ยนเป็นสีเทาอมน้ำตาลเมื่อโตเต็มวัย เป็นประจำชอบอยู่รวมกันเป็นฝูงหลายๆฝูงทำมาหากินรวมกันเป็นฝูงใหญ่รับประทานพืชพวกหญ้าสมุทรตามพื้นทะเลชายฝั่งเป็นอาหาร โตเต็มที่พร้อมผสมพันธุ์ได้เมื่ออายุ ๑๒-๑๓ปีตั้งครรภ์นาน๑ปีคลอด ครั้งละ ๑ ตัว เคย
ปลาพะยูนพบได้มากตามชายฝั่งทะเลของเมืองไทยแต่เดี๋ยวนี้เป็นสัตว์หายากและใกล้สิ้นซาก ยังพบในอ่าวไทยที่จังหวัดระยองจังหวัดชลบุรีตราดจังหวัดประจวบคีรีขันธ์ และก็ชายฝั่งทะเลอันดามันแถบจังหวัดภูเก็ต พังงากระบี่โดยยิ่งไปกว่านั้นพบซุกซุมที่สุดรอบๆอุทยานแห่งชาติหาดเจ้าไหม-เกาะลิบตางจังหวัดตรังในต่างประเทศเจอได้ตั้งแต่รอบๆชายฝั่งทะเลด้านตะวันออกของทวีปแอฟริกา
ปลาพะยูนสมุทรแดงตลอดแนวชายฝั่งของห้วงมหาสมุทรอินเดียไปจน ถึงประเทศฟิลิปปินส์เกาะไต้หวันถึงภาคเหนือของทวีปออสเตรเลีย
คุณประโยชน์ทางยาหมอแผนไทยใช้เขี้ยว
ปลาพะยูนเป็นเครื่องยาอย่างหนึ่งแต่เพื่อรักษาสัตว์จำพวกนี้ซึ่งหายากมากมายแล้วจึงไม่สมควรใช้ยานี้อีกต่อไป เขี้ยว
ปลาพะยูนเป็นเครื่องยาอย่างหนึ่ง ที่ใช้ในพิกัดยาไทยที่เรียกว่า”นวเขี้ยว” หรือ”เนาวเขี้ยว” ดังเช่นว่าเขี้ยวหมู เขี้ยวหมี เขี้ยวเสือ เขี้ยวไอ้เข้ เขี้ยวเลียงเขาหิน และก็งา (มองคู่มือการปรุงยาแผนไทยเล่ม ๑ น้ำกระสายยา)
